Owczarek francuski Briard - wzorzec FCI nr 113
KRAJ POCHODZENIA: Francja.
DATA PUBLIKACJI OBECNEJ WERSJI WZORCA: 23.01.2009
UŻYTKOWOŚĆ: Owczarek i pies stróżujący.
KLASYFIKACJA FCI: Grupa I Psy pasterskie i zaganiające
Sekcja 1 Psy pasterskie.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY
Znany od dawna pod nazwą Chiens de Berger français de Plaine (francuski owczarek nizinny), obecna nazwa pojawiła się po raz pierwszy w książce Abbot Rozier o rolnictwie z 1809 roku. Hodowany był i selekcjonowany do zaganiania stad i stróżowania. Podczas obydwu Wojen Światowych Armia Francuska wykorzystywała briardy w rozmaitych rolach, w tym jako psy łącznikowe i ratownicze, odszukujące rannych.
WRAŻENIE OGÓLNE
Krzepki, zwinny, dobrze umięśniony, proporcjonalny; żywy i czujny.
WAŻNE PROPORCJE
Briard jest psem średniej budowy. Długość tułowia od stawu barkowego do guza siedzeniowego powinna być nieco większa od wysokości w kłębie. Długość głowy wynosi 2/5 wysokości w kłębie. Szerokość czaszki jest nieco mniejsza od połowy długości głowy. Kufa i czaszka jednakowej długości.
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT
Zrównoważony, ani agresywny, ani lękliwy. Briard powinien być opanowany i nieustraszony.
GŁOWA
Mocna, długa, z długim włosem, tworzącym brodę, wąsy i brwi, trochę przykrywające oczy. Oglądane z boku linie profilu są równoległe.
MÓZGOCZASZKA
Czaszka: Mocna, nieznacznie zaokrąglona, gdy patrzeć na nią z boku. Stop: Wyraźny, w połowie długości głowy.
TRZEWIOCZASZKA
Nos: Duży, o otwartych nozdrzach, zawsze czarny, z wyjątkiem psów błękitnych, u których jest on niebieski lub w zbliżonym odcieniu.
Kufa: Zakończona raczej kanciasto, mocna, dostatecznie szeroka , nigdy nie szpiczasta.
Grzbiet nosa: Prosty. Wargi: Dobrze przylegające.
Uzębienie: Szczęki mocne zęby białe, zgryz nożycowy.
Oczy: Owalne, poziomo ustawione, dość duże i ciemne. U psów błękitnych mogą być jaśniejsze.
Uszy: Wysoko osadzone, nie przyklejone do policzków, raczej krótkie, gdy zostawione są w stanie naturalnym – długość chrząstki niekopiowanego ucha powinna być równa lub nieco mniejsza od połowy długości głowy. Porośnięte długim włosem, płaskie. Gdy cięte (tam, gdzie nie jest to zabronione) jest sztywne i prosto noszone, nie skierowane do wewnątrz ani do zewnątrz.
SZYJA
Umięśniona i ładnie wychodząca z łopatek.
TUŁÓW
Linia górna: Grzbiet prosty. Lędźwie krótkie i mocne.
Zad: Tylko lekko opadający, trochę zaokrąglony.
Klatka piersiowa: Długa i szeroka, sięga łokcia. Żebra dobrze wysklepione.
OGON
Naturalnego kształtu, nisko noszony, sięga co najmniej stawu skokowego, na końcu zawinięty, kształtu litery J. Nie może być zniekształcony. W ruchu noszony nie wyżej, niż jako przedłużenie linii grzbietu.
KOŃCZYNY
Mocno umięśnione, o mocnym kośćcu, proste.
KOŃCZYNY PRZEDNIE
Łopatki i barki: skośne, dobrze ukątowane, średnio długie, dobrze przylegające do klatki piersiowej.
Łokcie: w osi ciała.
Przedramiona: proste i umięśnione.
Śródręcza: z profilu lekko pochylone.
Łapy: silne, okrągłe i w osi ciała. Pazury są zawsze czarne, a opuszki twarde. Palce zwarte, przylegające do siebie, wygięte.
KOŃCZYNY TYLNE
Uda: umięśnione.
Stawy skokowe: niezbyt blisko ziemi, dobrze ukątowane.
Śródstopie: patrząc od tyłu całkowicie pionowe.
Łapy: silne, zaokrąglone. Pazury są zawsze czarne, a opuszki twarde. Palce muszą przylegać do siebie.
Wilcze pazury: tradycyjnie owczarki zachowują podwójne wilcze pazury (ostrogi) na tylnych kończynach. Osadzone dość blisko stopy, mają kształt dwóch palców, z których każdy zakończony jest pazurem.
CHODY
Regularne, zwinne i harmonijne, tak, aby pies poruszał się i wykonywał pracę przy najmniejszym nakładzie sił i najmniejszym zmęczeniu. Briard porusza się podłużnym kłusem, swobodnym ruchem, z wydajnym wykrokiem i posuwem.
SZATA
Sierść: falista, długa, sucha (typ sierści koziej), o delikatnym podszerstku.
Umaszczenie: szata jest czarna, płowa, płowa ciemna (od lekko do średniociemnej), często z ciemną maską, szara lub niebieska. Szata płowa z ciepłym odcieniem może zawierać rozjaśnienia (różnica jednego tonu) na końcówkach włosa i na kończynach (szata płowa z odcieniem piaskowym). W maści: czarnej, szarej i niebieskiej, mogą również pojawiać się rozjaśnienia o jeden ton. Wszystkie szaty mogę w mniejszym bądź większym stopniu siwieć.
WZROST
Pies: 62 – 68 cm w kłębie.
Suka: 56 – 64 cm w kłębie.
WADY
Każda niezgodność z cechami wymienionymi wyżej jest traktowana jako wada i będzie karana w zależności od stopnia nasilenia i od wpływu na zdrowie i dobre samopoczucie psa.
WADY POWAŻNE
Poważne wady postawy. Szata w całości zbyt jasna.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE
– Pies agresywny lub tchórzliwy.
– Zbyt słabo zaznaczony stop.
– Trufla nosa innego koloru niż czarny lub niebieski; ślady depigmentacji.
– Przodozgryz lub tyłozgryz z utratą kontaktu między siekaczami szczęki i żuchwy.
– Brak 2 dużych, czwartych przedtrzonowców P4 lub brak więcej niż 3 zębów (przedtrzonowe jedynki P1 – nie są brane pod uwagę).
– Zbyt jasne (żółte) oko, oczy o różnej pigmentacji.
– Uszy motylowate (pofałdowane), osadzone zbyt nisko pod linią oka, pokryte krótkim włosem, naturalnie stojące.
– Ogon zakręcony w kształcie myśliwskiego rogu noszony nad grzbietem lub uniesiony pionowo.
– Pojedyncza ostroga lub jej całkowity brak w kończynach tylnych.
– Szata: zbyt krótka (długość włosa mniejsza niż 7 cm), sierść miękka lub wełnista.
– Kolor biały, kasztanowy, mahoniowy; szata dwubarwna (o dwóch odrębnych kolorach); białe znaczenia, sierść biała na zakończeniach kończyn, umaszczenie płowe zbliżone do płaszczowego, szata płowa z ciemnym płaszczem (czaprak jak u owczarka niemieckiego – przyp.red.).
– Wzrost wykraczający poza standardowe wymiary; tolerowane odchylenia to 2 cm powyżej i 1 cm poniżej normy.
– Zmiany bądź ślady świadczące o korzystaniu z nieuczciwych praktyk, wynikające z zastosowania preparatów lub zabiegów chirurgicznych.
– Dyskwalifikacji podlega pies, którego wygląd bądź zachowanie odbiega od przyjętych norm.
UWAGA:
Samce muszą mieć obydwa jądra normalnie wykształcone i całkowicie opuszczone do moszny.
WZORZEC 44-BERGER DE BEAUCE
Z DNIA 29.12.2001
GRUPA PIERWSZA
SEKCJA 1- PSY PASTERSKIE Z PRÓBĄ PRACY
POCHODZENIE: Francja
ZASTOSOWANIE: Pies pasterski stróżujący
RYS HISTORYCZNY:
Jest to stara rasa, istnieją wiarygodne dowody na jej istnienie od 1850 roku, a szczególnie interesujące są prace francuskiego malarza Charlesa Emile Jacque (1813 – 1894), który malował liczne pasterzy wraz ze swoimi stadami.
Już na pierwszej wystawie we Francji w Paryżu w 1863 r. wystawiono 13 psów pasterskich, których opis odpowiada Beauceronowi.
Pierwsza wzmianka o Berger de la Beauce pochodzi z 1882 roku w klasyfikacji psów rasowych na wystawy, gdzie klasa 9 została zarezerwowana dla Bergers de la Brie i Bergers de la Beauce.
O znaczeniu owczarka jako cennego pomocnika pasterza świadczy fakt, że np. we Francji w 1862 roku odnotowano 220 000 owczarków statystycznie i prawie wszyscy potrzebowali więcej niż jednego psa pasterskiego.
Już w 1893 roku we francuskiej księdze rasy psów został zarejestrowany pierwszy Beauceron, a w 1896 roku powstał Club francais du chien de berger (Klub Owczarka Francuskiego), który intensywnie promował rasy Briard i Beauceron.
Pierwszy specjalistyczny klub rasy, Amis du Beauceron (Przyjaciół Beauceron) powstał w 1911 roku.
Berger de Beauce jest obecnie zdecydowanie najpopularniejszą rasą owczarków niemieckich w jego ojczyźnie.
Wynika to głównie z jego wszechstronności, a także dlatego, że jest psem o bardzo niskich kosztach utrzymania, w przeciwieństwie do swojego długowłosego kuzyna Briarda. Ponadto jest bardzo zdrowy i wytrzymały, a jak na psa tej wielkości ma długą żywotność.
Popularność rasy gwałtownie wzrosła w latach 70., aw ciągu 10 lat (od 1970 do 1980) roczna liczba szczeniąt we Francji wzrosła z 622 do ponad 3000.
W 2003 r. we Francji wyhodowano ponad 4000 szczeniąt Beauceron, potem nastał zakaz dokowania i obecnie około 3000 szczeniąt jest co roku wpisanych do francuskiej księgi stadnej psów, co czyni Beauceron jedną z 15 najpopularniejszych ras psów w ojczyźnie!
Tekst: Christian Janes
OGÓLNE WRAŻENIE:
Beauceron jest psem dużym, solidnie zbudowanym, silnym, dobrze umięśnionym, ale nie ociężałym.
WAŻNE PROPORCJE:
Pies proporcjonalny we wszystkich wymiarach. Długość ciała od końca łopatki do końca pośladków powinna być lekko większa od wysokości w kłębie.
Głowa długa, 2/5 wysokości w kłębie. Szerokość czaszki i wysokość głowy są niewiele mniejsze od połowy długości głowy. Czaszka i kufa tej samej długości.
ZACHOWANIE I CHARAKTER:
Pies bezpośredni i bez strachu.
Wyraz szczery, bez złośliwości, lęku, niepokoju.
Beauceron powinien być odważny i pewny siebie.
GŁOWA:
Jest dobrze rzeźbiona z harmonijnymi liniami. Widziane z boku linie czaszki i kufy są rozsądnie równoległe.
CZASZKA:
Płaska lub lekko zaokrąglona. Bruzda medialna lekko podkreślona, guz potyliczny widoczny na szczycie czaszki.
NOS:
proporcjonalny do kufy, dobrze wykształcony, zawsze czarny, nigdy nie rozszczepiony.
KUFA:
nie może być wąska ani szpiczasta.
WARGI:
zwarte, zawsze dobrze pigmentowane. Górna warga powinna zakrywać dolną bez „luzów”. Wargi powinny tworzyć lekko zaznaczoną kieszonkę, która nie może obwisać.
UZĘBIENIE:
Uzębienie silne, nożycowe.
OCZY:
Oczy umieszczone poziomo, lekko owalne. Tęczówka powinna być kasztanowa, w żadnym przypadku nie jaśniejsza niż ciemnoorzechowa, nawet jeżeli podpalania są jasne. Dla odmiany arlekin dopuszcza się oczy różnobarwne.
USZY:
Wysoko osadzone, Jeżeli są przycięte stoją prosto nachylone lekko do przodu, ale nie zbieżnie ani rozbieżnie. Dobrze noszonym uchem jest takie, którego środek przechodzi przez linię będącą przedłużeniem boków szyi. Uszy nieprzycinane są w połowie podniesione, nie opadnięte. Powinny być spłaszczone i dość krótkie. Długość nieprzycinanego ucha powinna być równa połowie długości głowy.
SZYJA:
Dobrze umięśniona, dobrej długości, harmonijnie osadzona na łopatkach.
GRZBIET:
prosty, lędźwie krótkie, szerokie i dobrze umięśnione. Zad lekko nachylony.
KŁĄB:
dobrze zaznaczony. Przekrój klatki piersiowej powinien być większy od wysokości w kłębie o co najmniej 1/5. Klatka piersiowa sięga aż do łokcia. Jest szeroka, wysoka i długa.
OGON:
Cały, noszony nisko, sięga co najmniej do stawu skokowego, bez odchyłów na boki. Lekko zakrzywiony na kształt litery „J” w ruchu ogon może być podniesiony, nie wyżej jednak niż linia grzbietu.
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Równoległe do siebie widziane zarówno z przodu, jak i z boku.
ŁOPATKI:
skośne i średnio długie.
PRZEDRAMIĘ:
umięśnione.
STOPY:
silne, okrągłe, zwarte, pazury zawsze czarne. Poduszeczki twarde, ale sprężyste.
KOŃCZYNY TYLNE:
Równoległe do siebie widziane zarówno zarówno przodu, jak i od tyłu.
UDO:
duże i umięśnione.
PODUDZIE:
silne, nie sięgające zbyt blisko ziemi. Staw skokowy usytuowany na ¼ wysokości psa w kłębie, tworzy z podudziem kąt wyraźnie rozwarty. Śródstopie prawie pionowe, lekko z tyłu w stosunku do końca pośladków.
STOPY:
silne, okrągłe zwarte.
WILCZE PAZURY:
Beaucerony tradycyjnie zachowały podwójny wilczy pazur, który tworzy jak gdyby „kciuk”, wyraźnie wydzielony, dość blisko stopy.
CHÓD:
Miękki i sprężysty. Całe ciało porusza się harmonijnie. Owczarek z Beauce powinien mieć kłus wydłużony z dużym wykrokiem.
WŁOS:
Sierść na głowie krótka. Włos silny, krótki, gruby, twardy i położony na ciele, długość: 3-4cm. Pośladki i spód ogona obowiązkowo lekko frędzlowate. Podszerstek krótki, delikatny, gęsty i puszysty. Preferowany w mysim kolorze. Bardzo zwarty, niewidoczny spod warstwy okrywającej.
UMASZCZENIE
a) CZARNY-PODPALANY
Kolor czarny nie może być spłowiały, podpalania powinny być wiewiórcze. Występowanie czerwonych znaczeń: plamy nad oczami, na bokach pyska malejące stopniowo na policzkach, nigdy nie osiągające spodniej strony ucha. Na klatce piersiowej (przedpiersiu) preferowane dwie duże plamy na gardle, pod ogonem, na kończynach, wyraźne na dole, zanikające stopniowo ku górze. Nie powinny obejmować więcej niż 1/3 kończyn, dochodzą nieco wyżej po ich wewnętrznej stronie.
b) ARLEKIN
Kolor szary i czarny z podpalaniem, szata po części szara i czarna, plamy ładnie rozłożone, niekiedy z przewagą czarnego nad szarym. Rozkład podpalania taki sam jak dla odmiany czarnej.
WZROST:
Psy 65-70 cm w kłębie. Suki 61-68 w kłębie.
WADY:
Każde odchylenie od podanego wyżej wzorca jest wadą, ocenianą stosownie do stopnia odstępstwa od wzorca.
WADY ELIMINUJĄCE:
• Pies agresywny lub bardzo lękliwy
• Wielkość wykraczająca poza limit standardu
• Zbyt lekki szkielet, oko zbyt jasne lub różnobarwne (nie dotyczy arlekinów)
• Nos rozłupany, koloru innego niż czarny, z plamami depigmentacji
• Zgryz wadliwy z utratą kontaktu, brak 3 lub więcej zębów (P1 nie są brane pod uwagę)
• Uszy nieprzycinane całkowicie stojące i sztywne
• Tylne kończyny nadmiernie odchylone do tyłu (z przeprostem)
• Wilcze pazury pojedyncze lub ich całkowity brak na kończynach tylnych
• Ogon skrócony lub zawinięty na plecy
• Szata: kolor i faktura inne niż zdefiniowane w standardzie, całkowity brak podpalania, sierść najeżona, potargana, wyraźna biała łatka na piersi. Dla odmiany arlekin: za duża szarego koloru; po jednej stronie czarny, po drugiej szary; głowa cała szara.
UWAGA!
Samce powinny mieć w mosznie dwa normalnie rozwinięte jądra.
